به سعی بی نشانی آنسوی امکان رهی واکن

ازین صحرای وحشت هر چه برداری قدم باشد

به یک مژگان زدن از خود چو حیرت می توان رفتن

ز رفع گرد هستی می توان صد صبح بالیدن

گداز قطره بحری را ز خود لبریز می بیند

درین مزرع چه لازم آب دادن تخم بیکاری

عمارتهای آب و خاک نتوان بر فلک بردن

گرفتم گلشنی ای بیخبر رنگ قبولت کو

خیال ما شراب بی خمار نیستی دارد

غرور سرکشی در آفتابت چند بنشاند

اگر چشمت ز اسرار محبت سرمهٔ دارد

کمینگاه تعلق هاست خواب غفلت بید ل