از چرخ بار منت تا کی توان کشیدن

توفان کن و برانگیز گرد از بنای هستی

یک نالهٔ سپندت از وهم می رهاند

اسباب می فزاید بر تشنه کامی حرص

ای حرص ! وهم بنما، قطع نظرکن از خویش

صید ضعیف ما را از انقلاب پرواز

آه از هجوم پیری ، داد از غم ضعیفی

گردی شکسته بالم پرو راز من محالست

محو سجود شوقم در یاد چشم مستی

زان جلوه هیچ ننمود آیینه جز مثالی

گو یأس تا نماید آزادم از دو عالم

خاکسترم همان به کز شعله پیش تازد

صد رنگ شور هستی آیینه دار مستی است

بیدل دلی ز آهن باید در این بیابان