آسان مکن تصور بار مغان کشیدن

نشر و نمای هستی چون شمع خودگدازیست

بیهوده فکر اسباب خم ریخت در بنایت

ای زندگی فنا شو یا مصدر غنا شو

از بیضه سر کشیدم اما کجاست پرواز

کام امل پرستان شایستهٔ پری نیست

بدگوهر ی محال است کم گردد از ریاضت

گیرم کشد مصور صد بیستون به سویی

بار خمیدگیها یکسر به دوش پیری ست

ضبط نفس چه مقدار با مقصد آشنا هست

گر تحفهٔ نیازی منظور ناز باشد

بیدل میان خوبان مجبور ناتوانی است