ازین الفت فریبان صلح کن چندی به رنجیدن

وداع ساز بیخوابی ست موی سر تراشیدن

به رنگ پرتو خورشید تا کی خاک لیسیدن

شکست کس نخواهد سنگ از آیینه گردیدن

به رنگ سایه باید پای در دامن خرامیدن

دلیل خالی از می گشتن میناست غلتیدن

به هر صرصر ندارد شعلهٔ تصویر لرزیدن

که ممکن نیست چون صبحم نفس در سینه دزدیدن

متاع بوی این گل رفت در تاراج پوشیدن

ندارم آنقدر دامن که باشد قابل چیدن

چه حاصل سایه را از خانهٔ خورشید پرسیدن

نچیند خاک سامان سپهر از سعی بالیدن

سراپا چشم باش اما ادب فرسای نادیدن

دو عالم جلوه باید خواندن و بیرنگ فهمیدن