مجو از ناله ام تاب نفس در سینه دزدیدن

شهادتگاه عشق است این مکن فکر تن آسانی.

درین دریا که عریانی ست یکسر ساز امواجش

به اقبال محبت همعنان شوخی نازم

به سعی بیقراری می گدازم پیکر خود را

ز خودداری تبرا کن اگر آرام می خواهی

دمی آشفته باش ای غنچه ، گو هستی به غارت رو

نفس پیمایی صبح است گرد محفل امکان

ز قمری سرو این گلشن به منظر می کشد قامت

به روی نکهت گل غنچه هرگز در نمی بندد

تو بر خود جلوه کن من هم کمین حیرتی دارم

درآن محفل که لعل او تبسم می کند بیدل