ما را ز بار هستی تاکی غم خمیدن

چندین گهر درین بحر افسرد و خاک گردید

رنگ شکسته دارد اقبال سرخ رویی

ارباب رنگ یکسر زندانی لباسند

یک نخل از ین گلستان از اصل باخبر نیست

در قید جسم تا کی افسرده بایدت زیست

افسانهٔ حلاوت با ساز انگبین رفت

تا وصل جلوه گر شد دل قطع آرزو کرد

درکاروان شوقم دل بر دل جرس سوخت

ای کاش قطع گردد سر رشتهٔ تعلق

جز خاک گشتنم نیست عرص نیاز دیگر

رنگی به پردهٔ شوق آرایش هوس داشت

بیدل ز دست مگذار دامان بیقراری