چون خوشه های گندم صد چشم و یک غنودن

بر خویش پرده ها بست این نغمه از سرودن

نتوان زد از خجالت گل بر سر نمودن

چشم هزار دام ست در راه پر گشودن

بر عافیت تنیدیم آخر زجبهه سودن

حرف زبان شمعیم داغ دل شنودن

تاکی به رنگ سوهان سرتا قدم ربودن

غارتگری ندارد آیینه جز زدودن

از خویش نیز خالیست آغوش بی تو بودن

جز درد سر ندارد از موی سر فزودن