تا چند به عیب من وما چشم گشودن

مانند شرر دانهٔ بیحاصل ما را

زین بیش که کاهیدی از اسباب تعین

جمعیت دل وقف مقیم پس زانوست

نا صافی دل بیخبر از وهم و گمان بود

علم و عملی چند که افسانهٔ وهم است

ما را به تصرفکدهٔ عالم اسباب

خمیازه غنیمت شمرد ذوق وصالم

ما خاک نشینان چمن عیش دوامیم

جز عجز ز پیدایی ما پرده گشا نیست

بیدل رم فرصت سرو برگ نفس توست