رساند عمر به جایی دل از وفا کندن

ز دست عجز بلندی چه ممکن است اینجا

اگر به ناله کنی چارهٔ گرانی دل

به جا نکنی نشود کام مدعا شیرین

چو بخت نیست به اقبالت اشتلم چه بلاست

جهان چو شمع فرو می رود به خاک سیاه

قد دو تا به کجا می بری تأمل کن

چو صبح شهرت موهوم جز خجالت نیست

گشود تکمه به پیراهن حیا مپسند

به وهم نشو و نما نخل های این گلشن

فتادکشمکشی چند درکمین نفس

تلاش رزق به تهدیدکم نشد بیدل