گر حنا بر خاک پایت جبهه ساخواهد شدن

ما اسیران را به سامان گاه اقبال فنا

از رعونت بگذر ای غافل که آخر شعله را

خودنمایی گر به این خجلت عرق سامان شود

نیست غم گر آب و رنگ این چمن بر باد رفت

از نوید پیری ام بر زندگانی نازهاست

نیستم غفلت سواد نسخهٔ هستی چو شمع

گر چنین داردکمین عافیت سرگشتگی

دامن الفت زگرد این و آن افشانده گیر

امتحانی گر ز جولانگاه طاقت گل کند

در جنون سامان جیب و دامنی درکار نیست

شوق طاووس است بیدل بیضه می باید شکست