چو نفس جریدهٔ ماو من به هوس نوشتن و حک زدن

که توان ز حرف تبسمت به هزار پسته نمک زدن

به گشاد و بست نگاه تو در راز ملک و ملک زدن

بر محرمان ستم است اگر زرگل رسد به محک زدن

که درند جیب تعیّنت غم پینه بر کپنک زدن

نشوی جراحت مرده را هوس آزمای کلک زدن

به کجاست گوشهٔ زانویی که توان علم به فلک زدن

چمن است بر سر زخم ما گل انتظار گزک زدن

ز شنای بحر گمان مرو به خیال باطل حک زدن

مثلی که بیدل مازند به تو نیست کم ز کتک زدن