از خود سری مچینید ادبار تا به گردن

ای غافلان گر این است آثار سربلندی

تسلیم تیغ تقدیر زین بیشتر چه بالد

زین سرکشی چه دارد طبع جنون سرشتت

تمکین نمی پسندد هنگامهٔ رعونت

فرداست خاک این دشت پا بر سر شکسته ست

خلقی ست زین جنونزار عریان بی تمیزی

رنج خلاب دنیا مست بهار خوبی ست

مینای این خرابات بی می نمی توان یافت

از حرص ما تعلق دارد سر تملق

موج گهر چه مقدار از آب سر برآرد

تا بند بندت از هم چون سبحه وا نگردد

تا زندگی ست چون شمع ایمن نمی توان زیست

در خلق اگر به این بعد بی ربطی وفاق ست

کو سیلی ضروری یا تیغ امتحانی

کو طاعتی که ما را تاکوی او رساند

بید بهار یأسیم از بی بری مپرسید

رنگ حنایش امشب سیر بهار نازست

زان جرأتی که سودم دستی به تیغ نازش

چون شعله برده بودم بر چرخ بار طاقت

سودایی هوس را کم نیست موی سر هم