گر به خون مشتاقان تیغ او کشد گردن

موجها نفس دزدید تا گهر به عرض آمد

حرص افسر آرایی سر به سنگ می کوبد

هر چه دارد این مزرع برگ و ساز تسلیم است

انتخاب این مسلخ قطعه های همواری ست

کارگاه استعداد می کند چها ایجاد

زاهد از چنین دستار دست عافیت بردار

ای وبال پیدایی هستی است و رسوایی

راه عافیت پویی رخش خودسری پی کن

گل قیامت چیدن در شکقگی دارد

سرکشان دم افلاس رو به نقش پا دارند

خاک ما سر مویی از زمین نمی بالد

تیغ برکف استاده ست صرصر اجل بیدل