دمی ز عبرت اگر خم کند حیا گردن

ز سر خیال رعونت برآر و ایمن باش

ز خود نمایی طاقت نمی توان برخاست

چه ممکن ست که ظالم رسد به اوجِ کمال

رگی که ساز تو دارد گسستن آهنگ است

به جسمت از رگ و پی آن قدر گرفتاری ست

به هر که وانگری هستی ستم ایجاد

به رنگ دانه درین کشتزار دعوی خیز

فکنده ایم سپر تا قضا چه پیش آرد

تو از حلاوت تسلیم غافلی ورنه

اگر نه در دم تیغ محبت اعجازست

فغان که حق حضوری بجا نیاوردیم

کسی مباد هوس میهمان خوان غرور

ز ساز قلقل مینا شنیده ام بیدل