عجز ما جولانگر تدبیر نتوان یافتن

آنقدر واماندهٔ عجزم که مجنون مرا

مژده ای غفلت که در بزم کرم بار قبول

رازها بی پرده شد ای بی خبر چشمی بمال

بسکه این صحرا پر است از خون حسرت کشتگان

کاسهٔ انعام گردون چون حباب از بس تهیست

وضع همواری مخواه از طینت ظالم سرشت

تا پیامی واکشند این دوستان خصم کیش

فتنه هم امن است هر جا نیست افسون تمیز

شمع را از شعله سامان نگاه آماده است

من به این عجز نفس عمریست سامان کرده ام

عمرها شد می پرستد چشم حیرت کیش من

هر چه هست از الفت صحرای امکان جسته است