به خود داری فسردن گرم کردی جای بگذشتن

نفهمیدی کزین محفل اقامت دور می باشد

اگر آنسوی افلاکی همان وا ماندهٔ خاکی

سواد سحر این وادی تعلق جاده ای دارد

جهان وحشت است اینجا توقف کو، اقامت کو

چو موج گوهر آسودن عنان کس نمی گیرد

دو روزی اتفاق پا و دامن مفت جمعیت

چه دارد مال و جاه اینجا که همت بگذرد زانها

در این بحر از خجالت عمرها شد آب می گردد

بقدر هر نفس از خود تهی باید شدن بید ل