کس چو شمع من نبوده ست آشنای سوختن

عاشقان بالی به ذوق نیستی افشانده اند

دیر فرصت دود خاکستر ندارد آتشش

شمع آداب وفا عمریست روشن کرده ام

زندگی چندان گوارا نیست اما عمرهاست

بی تو ما را چون چراغ کشته هستی داغ کرد

از وبال بی پریها چون غبار آسوده ایم

نعل در آتش نمی باشد سپند بزم ما

تا نفس باقیست اجزای نفس می پروریم

طول و عرض حرص کوته کن که خطها می کشد

لالهٔ این گلستان چندان نشاط آماده نیست

کم عیارانیم دارالامتحان عشق کو

خواه دور چرخ ، خواهی شعلهٔ جواله گیر

صبح شد چون شمعم اکنون داغ نقد زندگی ست

شمع دل گفتم درین محفل چرا آورده اند

بیدل امشب چون شرار کاغذ آتش زده