تا تب عشق آتشم را داد سر در سوختن

هستی عشّاق از آیین جهان دیگر است

روشن است اقبال ما چون شمع در ملک جنون

در دل افسرده خون ها می خورد ناموس عشق

چند بیند آرزو در دیر نیرنگ خیال

با وجود وصل در بزم حضورم بار نیست

دل به دست آور تلاش دیگرت آوارگی ست

بی ندامت نیست عشق از نسبت طبع فضول

همچو اخگر خواب راحت خواهدت بیدار کرد

شب به دل گفتم چه باشد آبروی زندگی

نقطه ای چند از شرار کاغذم کرده ست داغ

میهمان عبرتی ای شمع پُر بر خود مبال

با دل مأیوس عهدی بسته ایم و چاره نیست