می روم هر جا به ذوق عافیت اندوختن

زخم دل از چاره جوییهای ما بی پرده شد

شعله گر ساغر زند از پهلوی خار و خس است

این چمن گر حاصلی دارد همان دست تهی ست

دل اگر ارزد به داغی مفت سودای وفاست

جاده گر پیچد به خویش آیینه دار منزل است

تار و پود هستی ما نیست بی پیوند خاک

اضطرابم عالمی را کرد پامال غبار

بی تو باید سوخت بیدل را به هررنگی که هست