سر به زیر تیغ و پا بر خار باید تاختن

نغمهٔ تحقیق محو پردهٔ اخفا خوش است

منت هستی قبول اختیارکس مباد

چون بهارم کوشش بیجا ندارد انقطاع

جهد منصوری کمینگاه سوار همت است

دشت آتشبار و دل بیچارهٔ ضبط عنان

پاس دل تا چند دارد کس درین آشوبگاه

مرکزپرگار غفلت ما همین جسم است وبس

چون گلم در غنچه چندین چشم زخم آسوده است

عرصهٔ شوق عدم پر بی کنار افتاده است

سعی مردی خاک شد هرگاه همت باخت رنگ

سر به گردون تازیت چون شمع پر بیصرفه است

پیش پای سایه تشویش بلند و پست نیست

موج ما تاگوهر دل ره به آسانی نبرد

ای سحر زین یک تبسم وار جولان نفس

شرم دار از دعوی هستی که در میدان لاف

از خط تسلیم بیدل تا توانی سر متاب