این عرق را بی جبین بر خاک نتوان ریختن

سهل کاری نیست رنگ چشم گریان ریختن

چین پیشانی نمی زیبد به دامان ریختن

خاک بر ابری که کرد امساک باران ریختن

ساعتی بر باد رفتن بعد از آن شان ریختن

دامنی برچیده باید درگریبان ربختن

خاک ما را نیز باید در بیابان ریختن

هیچکس این شمع نتوانست آسان ربختن

برد حیرانی ز خون این شهیدان ریختن

ما فشاندیم اشک می بایست مژگان ریختن

شرم دار از نام آتش در نیستان ربختن

از بنای هر عمارت بود خندان ریختن

کز غبارم می توان بنیاد کنعان ریختن

چون صدف صد رنگ خون خوردم ز دندان ریختن

ورنه دل بایست ازکوه بدخشان ریختن

دانه ای دارم که نتوان پیش مرغان ریختن

آب این آتش به این خاشاک نتوان ریختن