106
غزل شمارهٔ ۲۴۰۶
تا کی غرور انجمن آرایی زبان
گردن مکش چو شمع به رعنایی زبان
خارج نوای ساز نفس چند زیستن
بر دل مبند تهمت رسوایی زبان
رمزی که درس مکتب آرام خامشی ست
نشکافت جستجوی معمایی زبان
پرواز آرمیدگی از بال می برد
ازگفتگو مخواه شکیبایی زبان
خونین دلان به دیده ی تر گفتگو کنند
محتاج نیست شیشه به گویایی زبان
دندان شکست گوهرکارش درستی است
نرمی همان حصار توانایی زبان
در محفل شعور بلایی نیافتیم
جانکاهتر ز صحبت غوغایی زبان
ای سست حرف ضبط نفس کن که همچو شمع
می دارد ازگداز تو مینایی زبان
هست از حباب و موج دلیلی که بحر هم
سر می دهد به باد سبکپایی زبان
اهل سخن غریب جهان حقیقتند
بایدگریست بر غم تنهایی زبان
هستیم بید ل از نسق دلفریب نظم
حیرت نگاه قافیه پیمایی زبان