همچو عنقا آشیانی بسته ام در هر زبان

می دواند ربشه ها موج رک گل بر زبان

موج سیلاب است اگرجوشد ز چشم تر زبان

خاص آن عالم تحیر، تاب این کشور زبان

موج ممکن نیست بیرون آرد ازگوهر زبان

کاش گردد شمع این کاشانه را صرصر زبان

رو به ناخن می کند آیینهٔ جوهر زبان

غیر خاموشی ندارد بالش و بستر زبان

عالمی بی طاقت است از مردمان تر زبان

می کشد در تشنگیها از صدا ساغر زبان

پاس خاموشی چسان دارم به یک دفتر زبان

بیدل از ضعف بدن کم می شود لاغر زبان