چون نگینم جای نام توست خالی بر زبان

خار پا چون آتش اینجا می کشد از سر زبان

رشحهٔ معنی نبندد ننگ خشکی بر زبان

عمر ها شد چون سخن پر می زنم در پر زبان

در قفس تاکی تپد ای بیخبر یک هر زبان

شعله دزدیدن ندارد جز به خاکستر زبان

گر همه ازکام بیرون افکند خنجر زبان

به که باشد همچو مژگانت برون در زبان

چون دهان پسته بستم راه جنبش بر زبان

موج در عرض شکست خود بود یکسر زبان