عالم غبار دامن نازیست پر فشان

از سوختن نرفت برون تاب ریسمان

دارد ز تیر آمد و رفت نفس کمان

ازسایهٔ هما چه برد بهره استخوان

من مرده ام به خواب و زخود رفته کاروان

آیینه هم نداد ز تمثال من نشان

روشن شد این متاع به برچیدن دکان

پروانه درکمین فنا دارد آشیان

ای خاک ، خاک باش ، بلند است آسمان

رنگ شکسته می شود از خون من روان

ای بیخودی قدم زن و ما را به ما رسان

بیدل ز شعله هیزم تر نیست بی فغان