به جیب ریزم غبار دامن کشم به دامن زه گریبان

چه طاقت آیینهٔ تو بودن ازین که داریم چشم حیران

شکست دل شیشه چند چیند ز چین ابروی طاق نسیان

مگر میان تو از ضعیفی رسد به فریاد ناتوانان

به دامن بحر بی نیازی چکیده باشد نمی ز مژگان

به جز غبار خیال لیلی کجاست آهو درین بیابان

که بسته اند این طلسم چون گل به رنگهای شکست پیمان

دل غباری و صد چمن گل نگاه موری و صد چراغان

در این جنون زار کس ندارد لبی که گیرد نفس به دندان

چو بال طاووس هر چه دیدم ز بیضه رسته ست گل به دامان

به بوسه گاه بیاض گردن ز دور لب می گزد گریبان