عبرتی بستیم بر دوش نگاه ناتوان

تیر می باشد اشارتهای ابروی کمان

خامشی تا کی گره در رشتهٔ ساز فغان

نقب در خارا زنی کز نام خود یابی نشان

جوهر آیینه می گردد غبار کاروان

می شود این شمع را افشاندن دامن زبان

در همین خاک سیه آیینه ای دارم گمان

این زمانه آیینه ام چشمی است در مژگان نهان

زخم دل از شوق پیکانت نمی بندد دهان

یک سخن چون شانه ام نگذشت جز مو بر زبان

آب اگر گردم زکوی او نمی گردم روان

غنچه واری هم در این گلشن نبستم آشیان