96
غزل شمارهٔ ۲۳۹۱
عمرها در پرده بود اسرار وهم ما و من
صیقل زنگار این آیینه شد آخر کفن
با اقامت ما نفس سرمایگان بی نسبتیم
دامنی دارد غبار صبح در آهن شکن
قید جسمانی گوارا کرد افسون معاش
بهر آب و دانه خلقی در قفس دارد وطن
آن هوس منزل که باغ جنتش نامیده اند
رنگها چیده ست لیکن در غبار وهم و ظن
هر طرف جام خیالی کجکلاه بیخودی ست
گردش چشمی که دارد این فرنگی انجمن
چند باشی انفعال آمادهٔ افراط عیش
خندهٔ سرشار دارد گریه از آب دهن
غافل از تقدیر بر تدبیر می چینی دکان
کارگاه بی نیازی نیست جای علم و فن
از عمارت خشت غفلت تا لحد چیده ست خلق
ای ز خود غافل تو هم خشتی براین ویرانه زن
هیچکس از انفعال زندگی آگاه نیست
شمع ازشرم آب می گردد تو زربن کن لگن
آنقدرها رفتن از خویشت نمی خواهد تلاش
شمع را یک گردش رنگست و صد دامن زدن
سعی خاموشی ثبات طبع انشا کردن است
آتش یاقوت می گردد نفس از سوختن
قالب فرسوده زحمت انتظار مرگ نیست
می کند ایجاد سیل از خوبش دیوار کهن
غازه ی حسن ادا آسان نمی آید به دست
فکر خونها می خو رد تا رنگ می گیرد سخن
کارگاه انتظار ما تسلی باف بود
پنبهٔ چشم سپید آورد بوی پیرهن
خون پا مالی که چون رنگ حنایت داده اند
آبرو گردد اگر بر جا توانی ربختن
زندگی بیدل جهانی را ز مرگ آگاه کرد
محو بود اندوه رفتن گر نمی بود آمدن