به هر چه می نگرم ناله کرده است وطن

به قدر ذره چکد اشک دیدهٔ روزن

ز چشم منتظران هم دمیده است سمن

نفس بر آتش مهر تو می زند دامن

ز گرد ماست گر دامنت گرفت شکن

منم من و، تویی، تو، نی منی تو و نه تو من

چراغ رنگ گل از آب می کند روغن

به موج می دهد از آب صورت رفتن

اگر تو محرمی این شیشه را به سنگ مزن

چو زلف سلسلهٔ ماست فارغ از شیون

چو آب آینه در جلوه کرده ایم وطن

چراغ شعلهٔ ما را بس است داغ لگن

چو شمع بر سر ما تیغ می کشد گردن

کمر چو نالهٔ زنجیر بندم از آهن