ور تو، تو هم آن کسی که ماییم

عریانی لیک در قباییم

چشمیم و مژه نمی گشاییم

ور شکر خیال نارساییم

چون سر به گمان رسیم پاییم

نی هست نه نیست آشناییم

جز آنکه به فهم در نیاییم

پیدا و نهان جنون قباییم

پیدا اینها که می نماییم

در خارستان برهنه پاییم

یک دانه و هفت آسیاییم

ماییم اگر ز خود برآییم

از عالم خو هم جداییم

کایینهٔ صد جهان بلاییم

تصحیف حقیقت خداییم

خود را بر خود چه وانماییم

ساز خاموش تر صداییم

افسانهٔ راز کبریاییم