چون اشک روانیم و همان آبله پاییم

در رشتهٔ سازی که نداریم صداییم

از بسکه سرابیم چنین دور نماییم

چندانکه رود پای به گل سر به هواییم

امروز در آیینه نمودند که ماییم

سرگشتهٔ شوقیم مپرسید کجاییم

از خانهٔ آیینه محال است بر آییم

نی فتنه نه توفان نه قیامت ، چه بلاییم

عالم قفس ظلمت و ما بال هماییم

ای ساده دلان ما هم از این آینه هاییم

شرمنده تر از کجروی تیر خطاییم