عزت کلاه بی سر و سامانی خودیم

آیینه نقشبند گل امتیاز نیست

گوهر خمار بستر و بالین نمی کشد

پر می زنیم و هیچ به جایی نمی رسیم

دوران سر ز سبحهٔ ما کم نمی شود

با آفتاب ذره چه نسبت عیان کند

چون کوه ناله نیز ز ما سر نمی کشد

پوشیدگی ز هیأت آفاق برده اند

خاکستریم و شعله ما آرمیده نیست

ما را ز تیره بختی ما می توان شناخت

بیدل به جلوه گاه حقیقت که می رسد