خلوت پرست گوشهٔ حیرانی خودیم

ما را چو صبح باگل تعمیرکار نیست

لاف بقا و زندگی رفته نازکیست

موگشته ایم و نقش خیال تو مشق ماست

پر هرزه بود چشم گشودن دین بساط

جمعیت از غبار هوای رمیده است

چون اشک راز ما به هزار آب شسته اند

خاک فسرده خواری جاوید می کشد

دیوار رنگ منع خرام بهار نیست

بیدل چوگردباد ز آرام ما مپرس