بال هماست بر سر ما استخوان ما

کوگرد حیرتی که بگیرد عنان ما

باشد درشت گویی مردم فسان ما

اشک است شبنم گل رنگ خزان ما

شمعی ست درگرفتهٔ نامت زبان ما

شبنم صفت زغنچه بس است آشیان ما

آتش مزن به خویش ، مشوترجمان ما

یاقوت آب گشته طلب کن ز کان ما

چون نی گره شده ست به صد جا فغان ما

ای باد صبح نگذری از بوستان ما

پی باخته ست وحشت خون روان ما

ناچیده رفته است به غارت دکان ما

چون شمع چشم بسته رودکاروان ما