یاد آن فرصت که عیش رایگانی داشتیم

یاد آن سامان جمعیت که در صحرای شوق

یاد آن سرگشتگی کز بستنش چون گردباد

یاد آن غفلت که ازگرد متاع زندگی

گرد آسودن ندارد عرصهٔ جولان هوش

دست ما و دامن فرصت که تیر ناز او

ذوق وصلی گشت برق خرمن آرام ها

ای برهمن بیخبر ازکیش همدردی مباش

هر قدر او چهره می افروخت ما می سوختیم

در سر راه خیالش از تپیدنهای دل

دست ما محروم ماند آخر ز طوف دامنش

روز وصلش باید از شرم آب گردیدن که ما

خامشی صد نسخه آهنگ طلب شیرازه بست

شوخی رقص سپند آمادهٔ خاکستر است

جرات پرواز هرجا نیست بیدل ور نه ما