یاد آن فرصت که ما هم عذر لنگی داشتیم

دل نیاورد از ضعیفی تاب درد انتظار

عافیت چون موج شست از نقش ماگرد نمود

یأس گل کرد از نفس آیینهٔ ما صاف شد

خودنمایی هر قدر باشد تصور همتست

عشق نپسندید ما را هرزه صید اعتبار

نالهٔ ما گوش کردن صرفهٔ یاران نکرد

جز فرو رفتن به جیب عجز ننمودیم هیچ

حیرت آن جلوه ما را با خود آخر صلح داد

تا سپند ما به حرف آمد خموشی دود کرد

هر قدر واگشت مژگان دلبر از ما دور ماند

زندگی بیدل دماغ خلق در اوهام سوخت