سایه وار از نارسایان جهان غربتیم

عجزبینش جوهر ما را به خاک افکنده است

دامن افشاندن ز اسباب جهان بی مدار

هیچکس چون شمع داغ بی تمیزیها مباد

حرص بر خوان قناعت هم همان خون می خورد

زبن وبالی کز وفاق حاضران گل می کند

رفت ایامی که عزلت آبروی ناز داشت

همچو مینایی نمی از جبههٔ ما کم نشد

با همه نومیدی اقبال سیه بختان رساست

خواه عالم نقش بند و خواه عنقاکن خیال

نیم چشمک خانه روشن کردنی داریم و هیچ