68
غزل شمارهٔ ۲۳۳۷
پایمالیم و فارغ ازگله ایم
سر به بالین شکر آبله ایم
منزل و مقصدی معین نیست
لیک در فکر زاد و راحله ایم
همه چون اشک می رویم به خاک
سرنگونی متاع قافله ایم
از سجود دوام وضع نیاز
فرض خوان نماز نافله ایم
یک نفس ساز و صد جنون آهنگ
کس چه داند که در چه سلسله ایم
پهلوی عجز ما مگردانید
چون زمین خوابگاه زلزله ایم
عبرت از بند بند ما پیداست
شکل مربوط جمله فاصله ایم
امتحان گلفروش راز مباد
غنچه سان یکدلیم و ده دله ایم
آخر از یکدگر گسیختن است
خوش معاشان بد معامله ایم
ناقبولی رواج معنی ماست
هرزه گویان دم زن صله ایم
شرم دار ازکمال ما بیدل
قطره ظرف و حباب حوصله ایم