نسخهٔ هیچیم ، وهمی از عدم آورده ایم

خامشی بی آه و گفت وگوی باب ناله نیست

هیچ نقش از پردهٔ معدومی ما گل نکرد

ای فلک از ما ضعیفان بیش از این طاقت مخواه

آفتابی کرد رنگ طاقت ما احتیاج

بر درت پیشانی خجلت شفیع ما بس است

عمرها نامحرم جیب تأمل تاختیم

کو تنزه سجده ای تا آبرو بندیم نقش

صبح ما روشن سواد نسخهٔ آرام نیست

دست عجز ما صلای جلوه ای دارد بلند

اینقدر رقص سپند ما به امید فناست

سعی ما واماندگان سر منزلی دیگر نداشت

همت ما چون سحر منت کش اسباب نیست

حاصل جمعیت اسباب جز عبرت نبود