به سودن مژه فرسوده شد سراپایم

غبار چشم گشودن تهی کند جایم

صدا شکست نفس در شکست مینایم

چنان گذشته ام از خود که نیست فردایم

شکسته رنگی آیینهٔ تماشایم

وگرنه در رگ تاکست موج صهبایم

غنیمت است که گاهی به یاد می آیم

شکافته است به نام عدم معمایم

اگر غلط نکنم آشیان عنقایم

چو انفعال عرق کرده است پیدایم

که جای آبله دل می کشد سر از پایم

نشانده است جنون در دل سویدایم