نه خط شناس امیدم نه درس محرم بیم

بیاکه منتظرانت چو دیدهٔ یعقوب

ز نسبت دهنت بسکه لذت اندود است

بغیر سجده ز سیمای عجز ما مطلب

چه شد زبان تمنا خموش آهنگست

به یاس گرد هوسهایم از نظر برخاست

به رنگ پسته لب از جوش خون ندوخته ام

فتادگی همه جا خضر مقصد ضعفاست

عبث متاز که خونت به خاک می ریزد

پی حقیقت نیک و بد گذشته مگیر

ز شور وحدت و کثرت به درد سر نروی

مرو به صومعه کانجا نمی توان دیدن

در آن بساط که کهسار ناله پرداز است

غبار شمع به تاراج رنگ باخته رفت

درون پردهٔ هستی تردد انفاس

دل گداخته مضمون گوهر دگر است

چو ابر دست به دامان اشک زن بیدل