منم آن نشئهٔ فطرت که خمستان قدیم

ندمیدم ز بهاری که چمن ساز نفس

بیش از آن است در آیینهٔ من مایهٔ نور

در بهاری که منش غنچهٔ تمکین بندم

شوقم آن دم که پر افشاند به صحرای عقول

قصر سودای جهان پایهٔ قدری می خواست

فطرتم ریخت برون شور وجوب و امکان

به گشاد مژه ام انجمن آرای حدوث

شعله بودم من و می سوخت نفس شمع مسیح

پیش ز ایجاد به امید ظهور احمد

رفت آن نشئه ز یادم به فسون من و تو

خاکبوسی ست کنون سر خط پیشانی ناز

حلقه ام کرد سجود در یکتایی خویش

نفس ماهی دریای وفا قلاب است

بحر فطرت به گهر سازی من می گوید

خلقی اینجاست به عبرتکدهٔ کعبه و دیر

زین خطوطی که نفس کوشش باطل دارد

زبن شکستی که به مو می رسد از چینی دل

طاق نسیانی از این انجمن احداث کنیم

بیدل افسانه غیرم سبق آهی هست