زین گلستان درس دیدارکه می خوانیم ما

سنگ این کهسار آسایش خیالی بیش نیست

عالمی را وحشت ما چون سحرآواره کرد

سینه چاک غیرتیم از ننگ همچشمی مپرس

در نفس آیینهٔ گرد سراغ ماگم است

غیر عریانی لباسی نیست تا پوشدکسی

هرنفس باید عبث رسوای خودبینی شدن

مشت خاک ما جنون دار دو عالم وحشت است

بی طواف نازش از خود رفتن ما هرزه است

در تغافلخانهٔ ابروی او چین می کشیم

نقطه ای از سرنوشت عجزما روشن نشد

هرکه خواهد شبهه ای از هستی ما واکشد

نقش پا گل کرده ایم اما درین عبرتسرا

چون نفس بیدل نسیم بی نشان رنگیم ، لیک