344
غزل شمارهٔ ۲۳۰
حیرتیم اما به وحشتها هماغوشیم ما
همچوشبنم با نسیم صبح همدوشیم ما
هستی موهوم مایک لب گشودن بیش نیست
چون حباب از خجلت اظهار خاموشیم ما
شور این دریا فسون اضطراب ما نشد
از صفای دل چوگوهر پنبه درگوشیم ما
خواب ما پهلو نزد بر بستر دیبای خلق
ازنی مژگان خود چون چشم خس پوشیم ما
بحر هم نتواند از ماکرد رفع تشنگی
جوهریم آب از دم شمشیر می نوشیم ما
گاه در چشم تر وگه برمژه گاهی به خاک
همچو اشک ناامیدی خانه بردوشیم ما
شوخ چشمی نیست کار ما به رنگ آینه
چون حیا پیراهنی از عیب می پوشیم ما
چشمهٔ بیتابی اشکیم ز توفان شوق
با نفس پر می زنیم وناله می جوشیم ما
مرکزگوهر برون گرد خط گرداب نیست
هرکجا حرفی ازآن لب سرزندگوشیم ما
کی بود یارب که خوبان یاد این بیدل کنند
کزخیال خوشدلان چون غم فراموشیم ما