چون نگاه از بس به ذوق جلوه همدوشیم ما

حیرت ما ازدرشتیهای وضع عالم است

شمع فانوس حباب از ما منورکرده اند

چشم بند غفلت هستی تماشاکردنی ست

ساز تشویش عدم از هستی ما می دمد

شعله گر دارد مقام عافیت خاکسترست

آمد و رفت نفس پر بی سبب افتاده است

زندگی تنها وبال ما نشد ز اقبال عجز

احتیاط ظاهر امواج عجز باطن است

راه مقصد جزبه سعی ناله نتوان کرد طی

چون نگه صدمدعا ازعجز مابی پرده است

یاد ما بیدل وداع وهم هستی کردن است