پرواز بی نشانی دارد دماغ جاهم

سر رشتهٔ جنونم گیسوی کیست یا رب

دریای جست وجو را بی پا و سر حبابیم

چون نی اگر چه نخلم بی برگ سایه داریست

گردون که از فروغش هر ذره آفتابیست

آخر ز شرم هستی باید به خود فرو رفت

سرمایهٔ حیا بود آیینه گشتن من

محمل به دوش وهمم فرصت شماری ام کو

از جادهٔ رمیدن تا منزل رسیدن

هر چند هستی من بی مغزی حبابی است

مشتاق جلوه بودن آیین بی بصر نیست

شبنم به هر فسردن محو هواست بیدل