از انفعال عشرت موهوم آگهم

صبح ازل شکوفهٔ اشکم بهار داشت

شمعم فروتنی ز مزاجم نمی رود

پا درگل کدورتم از التفات جسم

کو جهد همتی که به همدوشیت رسد

پیری شکنج پوست به جسم فسرده است

از قامت خمیده گذشتن وبال شد

گنجینه و ذخیرهٔ اسباب اعتبار

خاکم به پایمالی وضعم تأملی

از کبک من ترانهٔ مستان شنیدنی ست

تا بارگاه فقر شکوه که می رسد