186
غزل شمارهٔ ۲۲۸۸
دعوت تنزیه حسن بی مثالی می کنم
گر زنم آیینه صیقل خانه خالی می کنم
سجده ره همچون قدم آخر به جایی می برد
پا گر از رفتار ماند جبهه مالی می کنم
پرتو مه هم برون هاله دارد گرد و من
گرد خود می گردم و ضبط حوالی می کنم
عمرها شد در شبستان تماشاگاه دهر
سیر این نه پرده فانوس خیالی می کنم
لاله وگل منتظر باشند و من همچون چنار
یک چراغان در بهار کهنه سالی می کنم
ننگم انجام غنا از فقر من پوشیده نیست
چینی ام هر چند دل باشد سفالی می کنم
شرم دارد جرات من از ملایم طینتان
آتشم گر پنبه می بندد زگالی می کنم
پوچ بافیهای جا هم گر شود موی دماغ
پشمهای کنده بسیار است قالی می کنم
می زنم مژگان به هم تا رنگ امکان بشکند
گاهگاهی اینقدر بی اعتدالی می کنم
زندگی لیلیست مجنونانه باید زیستن
تا دمی دارد نفس ناز غزالی می کنم
شمع در محمل نمی داند کجا باید نشست
در گداز خویش جای خویش خالی می کنم
پیری ام بیدل به هر مو بست مضمون خمی
بعد از این ترتیب دیوان هلالی می کنم