177
غزل شمارهٔ ۲۲۸۱
گاهی به ناله گه به تپش گرد می کنم
یعنی دل گداخته ام ، درد می کنم
عمری ست گرمی قدحش باده پرور است
شیری که چون سحر به نفس سرد می کنم
محراب تیغ یار و من از سجده بی نصیب
گویا وضو به زهرهٔ نامرد می کنم
یارب مباد زحمت محمل کشان ناز
از پا فتاده نی که ره آورد می کنم
فقرم به صد هزار غنا ناز می کند
کاری که از هوس نتوان کرد می کنم
بر نسخهٔ خیال فریب نه آسمان
تحقیق می نویسم و یک فرد می کنم
با خود حساب غیر چه مقدار حیرت است
عکسی که نیست آینه پرورد می کنم
غربت به الفت وطن از من نمی رود
در دل برون دل چو نفس گرد می کنم
گردانده ام به ذوق خزان صد هزار رنگ
بیدل هنوز برگ گلی زرد می کنم