تا کی ستم کند سر بی مغز بر تنم

طفلی گذشت و رفت جوانی هم از نظر

ماضی گرفت دامن مستقبل امید

دستی که سر ز دامن دلدار می کشد

پایی که بودگرمتر از اشک قطره اش

از بس که سر کشید خم از قامت رسا

صبح نفس نسیم دو عالم بهار داشت

سطری ز مو نماند کنون قابل سواد

پوشیده است موی سفیدم به رنگ صبح

آن رنگها که داشت خیال این زمان کجاست

لبریز کرده اند به هیچم حباب وار

بالیدنم دلیل ز خود رفتنست و بس

گردانده ام به عالم عبرت هزار رنگ

یارب چه بودم و به کجا رفته ام که من

حشرم خوش است اگر به فراموشی افکند

بیدل درین حدیقه زتحقیق من مپرس